ΜΗΔΕΙΑ 1
Σημείωμα Δημήτρη Παπαϊωάννου
.
Η Μήδεια ήταν μια παραγγελία του Σπύρου Μερκούρη, αδελφού της Μελίνας. Τη νύχτα που η Μελίνα παρακολούθησε την παράσταση των Τραγουδιών (1991), ήλθε στα παρασκήνια, ανέβασε τα πόδια της στο τραπέζι, άναψε ένα τσιγάρο και είπε: «Αυτού του είδους το κρασί θα ήθελα να εξαγάγω». Δύο χρόνια αργότερα και ενώ ετοιμαζόμασταν για τη φωτογράφηση στο πλαίσιο της προώθησης της Μήδειας, το ραδιόφωνο ανακοίνωσε το θάνατό της.
Η διανομή της Μήδειας ήταν διαφορετική αρχικά. Εγώ θα έπαιζα τη Μήδεια, ο Σταύρος Ζαλμάς τον Ιάσονα και η Αγγελική το ρόλο της Γλαύκης. Ο Σταύρος έφυγε από την ομάδα έπειτα από κανά δυο πρόβες και οι υπόλοιποι αλλάξαμε ρόλους· έτσι το κοινό είχε την ευκαιρία να δει την Αγγελική Στελλάτου στα καλύτερά της πάνω στη σκηνή. Τα δύο στοιχεία που ξεχώριζαν από την παραγωγή ήταν τα σκηνικά του Νίκου Αλεξίου και η εφεύρεσή μου για το κοστούμι της Μήδειας.
Αυτό το έργο έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη επιτυχία της Ομάδας Εδάφους. Σηματοδότησε την μετάβασή μας από το εναλλακτικό θέατρο-κατάληψη των εξήντα θέσεων στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με τις 700 θέσεις, όπου δώσαμε τις πρώτες πέντε παραστάσεις με όλα τα εισιτήρια προ-πωλημένα (τα εισιτήρια για τις δύο τελευταίες παραστάσεις πωλούνταν στη μαύρη αγορά).
Το έργο ήταν συναισθηματικά προσιτό σε όλους, αλλά ταυτόχρονα αρκετά αφαιρετικό. Η επιτυχία του έγκειτο κυρίως στον τρόπο αφήγησης της ιστορίας. Απλό, μεγαλοπρεπές και διακοσμητικό μέχρι τη στιγμή της προδοσίας, το έργο ξαφνικά γίνεται επικίνδυνο και, όταν κυριαρχεί το δράμα, φαίνεται ότι όλα θα καταρρεύσουν μπροστά στα μάτια μας. Ο μύθος συναντά την τραγωδία στη μέση του έργου. Οι χαρακτήρες του έργου παρουσιάζονται σαν αρχετυπικά πρότυπα, ενώ ο χαρακτήρας που επινοήθηκε για τις ανάγκες αυτής της παραγωγής, ο Σκύλος, ενσαρκώνει το σκοτεινό ένστικτο της Μήδειας και δρα σαν ένας αποτρόπαιος τελετάρχης που προστατεύει τη μάγισσα, ενώ την ίδια στιγμή διασφαλίζει ότι όλα οδεύουν προς την τραγική κατάληξη.
Ανεβάσαμε την παραγωγή άλλες τρεις φορές και έτσι είχαμε πρώτον την ευκαιρία να γυρίσουμε τον κόσμο και δεύτερον την τιμή να ερμηνεύσουμε το έργο παρουσία της Pina Bausch.
Η διανομή της Μήδειας ήταν διαφορετική αρχικά. Εγώ θα έπαιζα τη Μήδεια, ο Σταύρος Ζαλμάς τον Ιάσονα και η Αγγελική το ρόλο της Γλαύκης. Ο Σταύρος έφυγε από την ομάδα έπειτα από κανά δυο πρόβες και οι υπόλοιποι αλλάξαμε ρόλους· έτσι το κοινό είχε την ευκαιρία να δει την Αγγελική Στελλάτου στα καλύτερά της πάνω στη σκηνή. Τα δύο στοιχεία που ξεχώριζαν από την παραγωγή ήταν τα σκηνικά του Νίκου Αλεξίου και η εφεύρεσή μου για το κοστούμι της Μήδειας.
Αυτό το έργο έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη επιτυχία της Ομάδας Εδάφους. Σηματοδότησε την μετάβασή μας από το εναλλακτικό θέατρο-κατάληψη των εξήντα θέσεων στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με τις 700 θέσεις, όπου δώσαμε τις πρώτες πέντε παραστάσεις με όλα τα εισιτήρια προ-πωλημένα (τα εισιτήρια για τις δύο τελευταίες παραστάσεις πωλούνταν στη μαύρη αγορά).
Το έργο ήταν συναισθηματικά προσιτό σε όλους, αλλά ταυτόχρονα αρκετά αφαιρετικό. Η επιτυχία του έγκειτο κυρίως στον τρόπο αφήγησης της ιστορίας. Απλό, μεγαλοπρεπές και διακοσμητικό μέχρι τη στιγμή της προδοσίας, το έργο ξαφνικά γίνεται επικίνδυνο και, όταν κυριαρχεί το δράμα, φαίνεται ότι όλα θα καταρρεύσουν μπροστά στα μάτια μας. Ο μύθος συναντά την τραγωδία στη μέση του έργου. Οι χαρακτήρες του έργου παρουσιάζονται σαν αρχετυπικά πρότυπα, ενώ ο χαρακτήρας που επινοήθηκε για τις ανάγκες αυτής της παραγωγής, ο Σκύλος, ενσαρκώνει το σκοτεινό ένστικτο της Μήδειας και δρα σαν ένας αποτρόπαιος τελετάρχης που προστατεύει τη μάγισσα, ενώ την ίδια στιγμή διασφαλίζει ότι όλα οδεύουν προς την τραγική κατάληξη.
Ανεβάσαμε την παραγωγή άλλες τρεις φορές και έτσι είχαμε πρώτον την ευκαιρία να γυρίσουμε τον κόσμο και δεύτερον την τιμή να ερμηνεύσουμε το έργο παρουσία της Pina Bausch.
